เพลงรักสองหัวใจ

เรื่อง	เพลงรักสองหัวใจ
ชื่อภาษาญี่ปุ่น	Shigatsu wa Kimi no Uso
เรื่องและภาพ	Naoshi  Arakawa
จำนวนเล่ม	11
สำนักพิมพ์	วิบูลย์กิจ พับลิชชิ่ง
version	Meb E Book

เรื่องย่อ

   โคเซย์ไปเป็นตัวแถมในการนัดแนะนำ วาตาริ ให้เพื่อนสาวร่วมชั้นเรียนกับ สึบากิ ได้รู้จัก ระหว่างรอให้ถึงเวลานัด โคเซย์เดินตามเสียงเมโลเดี้ยนจนได้พบกับ คาโอริ ภาพตอนที่เธอเล่นดนตรีกับเด็ก ๆ ทำแต่งแต้มสีสันในโลกสีโมโนโทนของโคเซย์ ยิ่งเมื่อได้ฟังการประกวดไวโอลินของเธอ การแสดงที่ไม่เล่นตามนักประพันธ์โดยไม่สนใจเกณฑ์ในการชิงรางวัลยิ่งทำให้ความงดงามของคาโอริเปล่งประกาย สึบากิบอกว่าคาโอริชอบวาตาริ โคเซย์จึงไม่รู้สึกแปลกแยกอีกฝ่ายมักจะมาคอยลากเพื่อนสนิท A อย่างเขาไปโน่นมานี่ แถมยังบังคับให้โคเซย์บรรเลงเปียโนประกอบในการแข่งขันรอบที่ 2

    โคเซย์ไม่สามารถลืมช่วงเวลาที่ได้ร่วมแสดงกับคาโอริได้ เขายอมรับความรู้สึกนั้นและกลับมาเล่นเปียโนอีกครั้ง ถึงแม้การประกวดของโคเซย์จะไม่ประสบความสำเร็จเพราะหยุดเล่นกลางคัน และต้องเผชิญหน้ากับความทรงจำที่เป็นบาดแผลทางใจ แต่เมื่อเริ่มเล่นอีกครั้ง โคเซย์เลือกที่จะเล่นเพื่อคาโอริ ด้วยเสียงที่เปล่งประกาย ในงานกาล่าคอนเสิร์ตที่เชิญคาโอริกับโคเซย์ไปแสดงคู่กัน โคเซย์จ้องพรรเลงเพลงที่มีความทรงจำร่วมกับแม่ซึ่งคาโอริเป็นคนเลือกเพียงลำพัง คราวนี้โคเซย์จดจำความรู้สึกบางอย่างของแม่ที่เขาลืมไปได้ทำให้การเล่นเปียโนไม่ใช่เรื่องน่าเจ็บปวดอีกต่อไป

    คาโอริมีอาการป่วยเรื้อรังที่ทำให้เธอไม่สามารถเล่นดนตรีได้ และต้องอยู่โรงพยาบาล เวลาของเธอเหลือน้อยเต็มที ความเปลี่ยนแปลงของคนที่เคยเป็นสีสันที่เจิดจ้าในใจของโคเซย์ทำให้เขาตัดสินใจขอขึ้นแสดงร่วมในงานเทศกาลของโรงเรียนคุรุมิ เสียงดนตรีที่ถ่ายทอดและคำขอโอกาสที่จะร่วมเล่นดนตรีด้วยกันอีกครั้งทำให้คาโอริมีความฝันอีกครั้ง เธอตัดสินใจที่จะเข้ารับการผ่าต้ด ซึ่งวันที่คาโอริเข้ารับการผ่าตัดตรงกับรอบชิงชนะเลิศการประกวดเปียโนชิงแชมป์ภาคตะวันออก อาริมะที่เห็นสภาพของคาโอริซ้อนทับกับแม่ตอนก่อนเสียชีวิตแทบไม่สามารถทำการแสดงได้ แต่ความเสียง ๆ หนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกว่ามีคนมากมายอยู่รอยรอบ และการแสดงที่มีสีสันเศร้าสร้อยก็เริ่มขึ้น ก่อนที่เพลงจะจบลงโคเซย์รู้สึกเหมือนคาโอริขึ้นมาร่วมแสดงด้วย ก่อนที่เธอจะหายไปซึ่งทำให้อาริมะรู้ว่าจะไม่ได้เจอเธออีกต่อไปแล้ว

    พ่อกับแม่ของคาโอริมอบจดหมายที่ลูกสาวเขียนทิ้งไว้ก่อนตายให้โคโซย์ ในจดหมายเล่าถึงเรื่องราวและความคิดที่คาโอริมีต่อโคเซย์ ผิดท้ายด้วยคำขอโทษเรื่องที่โกหก

ตัวละครสำคัญ

	อาริมะ โคเซย์ :     แม่ของโคเซย์ฝึกฝนเขาอย่างหนักมาตั้งแต่เล็ก ๆ เพื่อเป็นนักเปียโนที่ประสบความสำเร็จแทนเธอ จนกระทั่งเสียเมื่อโคเซย์อายุ 11 บาดแผลทางใจทำให้อาริมะกลายเป็นคนที่เล่นเปียโนไม่ได้ทั้งที่เคยได้รับรางวัลมากมาย และเป็นเป้าหมายของนักดนตรีในรุ่นเดียวกัน แต่เขาก็ยังคงทำงานพิเศษถอดโน๊ตสำหรับคาราโอเกะ
	มิยาโซโนะ คาโอริ :     เพื่อนร่วมชั้นของสึบากิ เป็นนักไวโอลิน บ้านของเธอเป็นร้านเค้ก
	สึบากิ :    เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ ของโคเซย์ เพราะอยู่บ้านติดกัน จนโคเซย์รู้สึกว่าเป็นเหมือนพี่สาวที่คอยดูแลแบบโหด ๆ เป็นสาวนักกีฬาที่ร่าเริง
	วาตาริ เรียวตะ :     เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของโคเซย์ เป็นกัปตันชมรมฟุตบอล และเป็นดาวเด่นที่เป็นที่หมายปองของสาว ๆ

บันทึก…คนอ่าน

     เริ่มเรื่องมาด้วยการเดทแนะนำตัวสาวให้กับ วาตาริ เพื่อนสนิทของโคเซย์ แต่ฉากเปิดตัว คาโอริ ที่โคเซย์เดินตามเสียงดนตรีไปเจอทำให้คนอ่าน 100 % ฟันธงได้เลยว่า นี่แหละนางเอกของโคเซย์ โลกของโคเซย์มีสีสันมากหลังจากที่ได้พบกับคาโอริ หลังจากนั้นก็เริ่มกระบวนการดึงโคเซย์กลับเข้ามาสู่เส้นทางดนตรีอีกครั้งด้วยการแสดงที่เต็มไปด้วยความเป็นตัวของตัวเองของคาโอริ โดยสิ่งที่โคเซย์ต้องก้าวข้ามไม่ใช่เรื่องฝีมือแต่เป็นการเอาชนะบาดแผลในจิตใจ และหาแรงบันดาลใจในการเล่นเปียโน ซึ่งคาโอริจะเป็นสิ่งนั้นให้โคเซย์

    และอีกอย่างที่คนอ่านส่วนใหญ่ก็น่าจะจับโกหกอันเป็นที่มาของชื่อเรื่องได้ตั้งแต่อ่านไปได้สัก 3 บท ว่าคนที่คาโอริชอบไม่น่าจะเป็นวาตาริแต่เป็นโคเซย์นี่แหละ ซึ่งช่วงเวลาที่สองคนนี้ได้เจอกันโดยที่โคเซย์ไม่ได้คาดหมาย และได้ใช้เวลาด้วยกันล้วนน่าประทับใจ จนไม่น่าแปลกใจว่าคาโอริจะเดินเข้ามาในหัวใจของโคเซย์ได้ไม่ยาก ส่วนนายแว่นที่ปกติเหมือนไม่มีอะไรโดดเด่น แต่ก็มีมุมที่อ่านไปเรื่อย ๆ เราจะเริ่มปลื้มนายคนนี้ ยิ่งพอได้เห็นมุมมองของคู่แข่งก็เหมือนจะเพิ่มความเท่ให้กับนายคนนี้ได้เยอะเลย ยิ่งในมุมมองของสึบากิที่ได้รับการดูแลจากโคเซย์บ้าง

       หลังจากอ่านจบ เรื่องนี้คงจัดอยู่ในแนวโรแมนติก ดราม่า ที่ธีมของเรื่องกล่าวถึงความรักที่สวยงามของคาโอริ กับโคเซย์ ที่ถึงแม้จะไม่ได้พูดออกมาให้ชัดเจน แต่ความรู้สึก และเวลาที่ได้ใช้ร่วมกันที่ส่องสว่างเหมือนดอกไม้ไฟ แม้จะดับไปแล้วแต่ความงดงามนั้นก็จะอยู่ในใจของโคเซย์ตลอดไป และเนื่องจากเรื่องนี้ไม่ได้เน้นไปที่วงการดนตรี เพราะฉะนั้นเรื่องดราม่าเล่นไม่ได้เพราะความสามารถไม่ถึงนี่มีน้อยมาก ๆ จะเน้นไปที่ความรู้สึก และมุมมองของตัวละครแต่ละตัวมากกว่า ซึ่งทุกคนมีตอนของตัวเองหมด ขาดก็แค่วาตาริคนเดียวละมั้ง แต่ในขณะเดียวก็ต่างช่วยบรรยายตัวตนของโคเซย์ให้ค่อย ๆ ชัดเจนยิ่งขึ้น จนถึงตอนจบ เราจะรู้สึกได้เลยว่า โคเซย์ ได้รับความรักจากคนรอบข้าง จนผลักดันให้เขาสามารถแสดงความรู้สึกลงในบทเพลงที่ใช้แสดงได้ดีเพียงไร เล่นเอายากฟังเพลงสุดท้ายว่า นี่มันเป็นการบอกรักชัด ๆ เลยทีเดียว ซึ่งในขณะเดียวกันก็เหมือนเป็นสัญญาว่า ไม่ว่าอย่างไร คาโอริ จะอยู่ในใจของโคเซย์เสมอ และจะยังคงเป็นนักดนตรีต่อไป

     ยิ่งมาตบท้ายด้วยจดหมายของคาโอริ เรายกให้เรื่องนี้เป็นหนึ่งในการ์ตูนที่เดินเรื่องดี และจบได้สวยงาม….