รอยรักในเพรงกาล

 

เขียน	โอเดอโรส
จำนวนหน้า	493
สำนักพิมพ์	แจ่มใส

plot

     กันตรังได้รับมอบหมายให้ดูแลต้อนรับคณะจากเมืองไทยในการร่วมวางพวงมาลาเพื่อระลึกถึงยุทธนาวีที่เกาะช้าง ระหว่างเดินชมภายในพิพิธภัณฑ์ที่แสดงเรื่องราวของกองพันโคโลเนียล กองพันของฝรั่งเศสที่ประจำในดินแดนที่ตกเป็นเมืองขึ้น หญิงสาวหมดสติไป หลังจากนั้นสามวัน เธอรู้สึกตัวในโรงพยาบาลและต้องอยู่ภายใต้การดูแลของผู้พันวิลฟริด จนกว่าคนที่ปารีสจะสามารถเดินทางมารับเธอได้

     วิลฟริดพากันตรังมาพักที่คฤหาสน์หินแกรนิตสีชมพู ที่นี่นอกจากกันตรังต้องรับมือกับผู้พันที่สุดแสนจะปากร้ายแล้ว ยังมีมารดาของเขาที่เกลียดคนผิวเหลืองชนิดเข้ากระดูกดำ ซึ่งทำให้กันตรังโล่งใจเมื่อมีเพื่อนสนิทว่างมารับกลับปารีส แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ต้องโคจรมาพบกับวิลฟริดอีกเมื่อหญิงสาวเลือกทำวิทยานิพนธ์เรื่อง ข้อพิพาทระหว่างไทย – ฝรั่งเศส ซึ่งวิลฟริดเป็นผู้ดูแลเอกสารส่วนนี้ และไม่อนุญาตให้นำออกไปเพราะเป็นเอกสารราชการ กันตรังจึงต้องทนทำงานห้องเดียวกับเขา และเพื่อแก้เผ็ดกันตรังยอมรับคำเชิญจากแม่ของเขากลับไปพักที่คฤหาสน์หินแกรนิตสีชมพูอีกครั้ง กันตรังเจออุบัติเหตุเฉียดตายหลายครั้ง ทำให้วิลฟริดพยามยามไล่เธอกลับปรารีสแต่กันตรังยังดื้อเพราะอยากรู้ความลับของพวกเลอ คาลเวซ ในคืนฉลองวันชาติของฝรั่งเศสกันตรังถูกลอบทำร้าย ระหว่างที่นอนไม่ได้สติพาให้หญิงสาวย้อนเวลากลับไปยังเกาะกง ซึ่งกองพันโคโลเนียลภายใต้การบังคับบัญชาของ โจเซอแลง เลอ คาลเวซ ตาของวิลฟริด

     กันตรังช่วยเด็กหญิงคนหนึ่งจากการโดนเฆี่ยนระหว่างการสอบสวนหาขโมย ทำให้เธอได้ขึ้นไปอยู่บนเรือนโคโลเนียลของโจเซอแลง ความทรงจำของกันตรังขาดหายไปบางส่วน บวกกับการใช้ภาษาฝรั่งเศสได้คล่องแคล่วของกันตรังทำให้มีคนสงสัยว่าเธออาจเป็นไส้ศึก แต่โจเซอแลงไม่คิดแบบนั้นและเก็บหญิงสาวไว้ใกล้ตัว กันตรังรู้ว่าเธอมาจากอนาคตและใช้ความทรงจำเกี่ยวกับความสูญเสียที่จะเกิดขึ้นพยายามโน้มน้าวโจเซอแลงไม่ให้ส่งกำลังไปช่วยแนวรบ โจเซอแลงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งกับสิ่งที่หญิงสาวพูดได้แต่ขอให้หญิงสาวหยุดพูดเรื่องที่เกี่ยวกับการทหารรวมถึงเรื่องที่เธอมาจากอนาคตให้คนอื่นได้ยิน

      โจเซอแลงไม่อยากทิ้งให้กันตรังอยู่ที่ค่ายเพียงคนเดียว จึงพาเธอขึ้นเรือรบไปไซ่ง่อนด้วย เรือของโจเซอแลงถูกเรียกเป็นกองหนุนในการปะทะระหว่างกองเรือฝรั่งเศส และกองทัพเรือไทย ระหว่างการปะทะกันตรังเรียกร้องให้โจเซอแลงส่งเธอลงเรือเล็กเพราะเธอทนอยู่บนเรือรบที่กำลังเข่นฆ่าทหารเรือไทย ขณะลอยเรืออยู่นั่นเองโจเซอแลงยิงกันตรัง ทำให้เธอฟื้นคืนสติในเวลาปัจจุบัน โดยมีวิลฟริดคอยพยาบาลอยู่ข้างกาย กันตรังพยายามตามหาเงาของโจเซอแลง เธอเดินทางกลับประเทศไทยไปหาคุณยายคนทีน่าจะรู้เรื่องของโจเซอแลงหลังจากที่เธอจากมา กันตรังนำเรื่องราวที่ได้รู้กลับไปยังคฤหาสน์สีชมพูอีกครั้ง เพื่อไขปมปริศนาสุดท้ายที่ซ่อนอยู่ในจี้รูปหัวใจ

charecter

กันตรัง ปัจจันตคิรีเขตร :      นักเรียนทุนราชนาวีสาขาประวัติศาสตร์การเมืองฝรั่งเศสและอินโดจีน อยู่ในความดูแลของแมกดาเลน่า เลอ กรอง ภรรยาอดีตผู้ช่วยฑูตฝ่ายทหารฝรั่งเศสประจำประเทศไทย มีรอยตำหนิเป็นรอยแดงพาดจากพาดจากบ่าซ้ายไปถึงบั้นเอวขวาที่หลัง นอกจากนั้นเธอยังกลัวเปลวไฟ  จี้รูปหัวใจซึ่งสายสร้อยที่ขาดร้อยเชื่อมด้วยเส้นไหมสีทองเป็นสมบัติที่ได้รับจากคุณยายซึ่งกันตรังใส่ติดตัวอยู่เสมอ

หลุยส์ เอมเม่ วิลฟริด เลอ คาลเวซ :      สังกัดกองพันโคโลเนียล ดูแลทางด้านเอกสาร พิธีการ พิพิธภัณฑ์ของกองพัน เจ้าของคฤหาสน์หินแกรนิตสีชมพูที่เขาอาศัยอยู่กับแม่แม่เพียง 2 คน

โจเซอแลง เลอ คาลเวซ :      ผู้บังคับการเรือตาอูร์ สังกัดกองพันโคโลเนียล ซึ่งตั้งฐานที่มั่นอยู่ที่เกาะกง ตาของวิลฟริดซึ่งเสียชีวิตในสงคราม

log

    เรื่องนี้หยิบเอาประวัติศาสตร์เหตุการณ์ ยุทธนาวีเกาะช้าง ซึ่งเป็นการรบทางทะเลครั้งแรก ระหว่างไทยกับฝรั่งเศส มาเป็นแกนหลักของเรื่อง การรบครั้งนี้ไทยสามารถปกป้องน่านน้ำของตนเองได้ ท่ามกลางความสูญเสียมากมาย

     คนเขียนเรื่องนี้ แน่นในเรื่องราวเกี่ยวกับฝรั่งเศสอย่างเห็นได้ชัด ถ่ายทอดออกมาได้เห็นภาพ โครงเรื่องก็หลากหลาย ไม่ว่าจะเป็น ปริศนาเกี่ยวกับความฝันของนางเอก การปองร้าย แถมยังมีย้อนเวลา รวมๆ กันแล้วน่าจะเป็นนิยายที่สนุก น่าติดตาม แต่กลับกลายเป็นว่าองค์ประกอบเหล่านี้แค่ทำให้เรื่องไม่น่าเบื่อเท่านั้นเอง เพราะ เส้นอารมณ์ของตัวละครที่ทำหน้าที่ร้อยเหตุการณ์ต่าง ๆ เข้าด้วยกันไม่ค่อยโน้มน้าวให้คนอ่านคล้อยตามเท่าที่ควร โดยเฉพาะอารมณ์ของตัวเอก อย่างกันตรัง ที่เหมือนจะรัก หรือจะเกลียด คนอ่านก็ไม่แน่ใจ การพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างพระเอกนางเอก เริ่มจากการต่อปากต่อคำที่เผ็ดร้อน แต่ในขณะเดียวกันผู้พันก็คอยดูแลปกป้อง แอบหวง มีย่องหาสาวตอนหลับ ฝ่ายนี้เคลียร์ แต่ที่ไม่แน่ชัดสุด ๆ และพาให้คนอ่านมึนในอารมณ์ ก็กันตรังนี่แหละที่เหมือนจะปลื้ม เหมือนจะไม่ปลื้มกลับไปกลับมา แถมตอนไหนหล่อนอ่านเอกสารไปกระตุ้นต่อมรักชาติเข้าก็พาลเกลียดคนฝรั่งเศสทุกหน้า อีกเรื่องที่เป็นนิสัยน่าตีของนางคือ ตอนผู้พันเค้าพยายามจะสวีทนางยังยกเอาเรื่องข้อพิพาทมาพูดให้เสียบรรยากาศอยู่เรื่อย

     พอเข้าช่วงย้อนอดีต เริ่มมึนงงกับกลไกการฝังความทรงจำในตัวนางเอก ไม่ว่าจะเป็นรอยหางกระเบนที่ติดหลังนางมาตั้งแต่เกิด ไหนจะจี้รูปหัวใจที่ cycle การคงอยู่แบบประหลาด ๆ คือ อันที่อยู่ในอดีตพอนางเอกย้อนเวลากลับไปก็หายไปเฉย ๆ ซะงั้น แล้วโจเซอแลงที่ตอนแรกเปิดจี้ไม่ได้ ตอนหลังเปิดจี้เพื่อเปลี่ยนเป็นรูปที่ถ่ายกับกันตรังที่เกาะกงได้ยังไง แถมยังสร้างปาฏิหาริย์ร้อนขึ้นเองเองจนลวกผิวคนใส่ได้ด้วย(เป็นฉันมีถอด) ไหนจะสายตาสีฟ้าอีก ซึ่งไม่สมเหตุสมผล มันน่าจะโผล่มาหลังที่นางย้อนอดีตมากกว่า ถ้าเป็นกรณีกลับชาติมาเกิดหรือมีผีคอยตามก็ว่าไปอย่าง โดยเฉพาะหางกระเบนถ้าจะมีเพื่อแค่ชี้เป้าว่าเป็นนางเอกจริงอย่างที่แม่ชีสายหอมบอก ไม่ต้องมีก็ได้

     ช่วงหลังจากที่นางเอกกลับมาจากอดีตแล้ว น่าจะบรรยายให้ถึงปมขัดแยกระหว่างความรักในอดีต กับความรักในปัจจุบันสักหน่อย ค่อยสมเหตุสมผลกับการนำสู่บทจบแบบ happy ending กับวิลฟริด แทนที่จะอะไร ๆ ก็โจเซอแลงแล้วดันมาตัดใจกลับไปหาวิลฟริดเอาก่อนย่อหน้าสุดท้าย ทางฝั่งวิลฟริดก็พยายามดราม่ากับความร้ายกาจของตัวเอง ชนิดที่ยอมให้นางเอกเกลียดอย่างโน้นอย่างนี้ แต่คนอ่านไม่ยักกะรู้สึก ตอนต้นเรื่องนอกจากเรื่องปากร้ายแล้ว วิลฟริดค่อนข้างดูแลนางเอกมาก ๆ ด้วยซ้ำ   

   ถ้าให้เป็นคะแนนก็น่าจะอยู่ราว ๆ 3/5 ค่ะ