ปดิวรัดา

 

เขียน	สราญจิตต์
ความยาว	275 หน้า
สำนักพิมพ์	Post Books

plot

   มีจดหมายมาจากหัวเมืองปักต์ใต้ทวงถามสัญญาการแต่งงานที่บิดาเคยสัญญาไว้แต่เมื่อครั้งเก่าก่อน แต่ทว่าอีกฝ่ายฐานะตกต่ำลง คุณหญิงเพ็ญแขจึงคิดแผนสลับตัว ให้ ริน ระพี เด็กในบ้านที่ชุบเลี้ยงมาแต่เล็กแต่น้อยให้สวมรอยเป็น บราลี บุตรสาวคนโตของเธอไปแต่งงานแทน ซึ่งริน ก็เต็มใจช่วยเหลือด้วยความกตัญญู พร้อมกับสัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับเพื่อรักษาเกียรติของผู้มีพระคุณ 

     ความเฉยชาของสามีที่รินได้รับ รวมถึง ดวงสวาท คู่รักเก่าที่ยังไปมาหาสู่มิได้ขาด ทำให้รินต้องทนโดยใช้งานบ้านเป็นเครื่องมือคลายเครียด ซึ่งศรัณย์เองก็มีใจยุติธรรมเห็นในคุณความดีของเธอแต่ก็ไม่ได้คิดจะแก้ไขความเข้าใจผิดของหญิงสาวเรื่องดวงสวาทว่าเขากับเธอจบกันแล้ว

     ชรัตน์เพื่อนใหม่บราลีที่ตอนนี้เปลี่ยนชื่อเป็นบรานีเป็นเพื่อนสนิทกับศรัณย์ลงใต้มาเพื่อตามหาน้องสาวต่างมารดา และมาพักที่บ้านของศรัณย์ และชวนกันลงไปปีนัง และสิงคโปร์ซึ่งรินจำต้องติดตามไปด้วยและได้พบกับบารนีและสามีที่มาดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์โดยบังเอิญ หลังจากนั้นศรัณย์ก็ย้ายมาเป็นนายอำเภอที่สงขลาซึ่งใกล้กับบ้านของบารณีกับสามี รินจึงได้ไปมาหาสู่กับนายเก่าเพื่อคอยเป็นเพื่อนแก้เหงาให้เธอเสมอ สามีของบารณีทำธุรกิจผิดกฎหมาย บารณีมาขอให้รินช่วยพูดกับสามีเพื่อให้ช่วยแต่ศรัณย์ปฏิเสธ บารณีจึงเปิดเผยความลับของรินให้อดีตคนรักของศรัณย์รู้

    รินออกจากบ้านโดยเรียนแม่สามีว่าจะมาเยี่ยมบิดามารดาที่กรุงเทพ โดยทิ้งจดหมายเล่าความจริงทุกอย่างให้ศรัณย์ทราบ แต่เมื่อมาถึงกรุงเทพ ริน กลับกลายเป็นน้องของชรัตน์ ลูกสาวของคุณพระพิจารณ์ธุรกิจ มหาเศรษษฐี ศรัณย์ตามหาหญิงมาตามหาหญิงสาวที่กรุงเทพฯ แต่ก็คว้าน้ำเหลว ผ่านไป 3 เดือน ชรัตน์สงสารเปิดโอกาสให้ทั้งสองได้ปรับความเข้าใจกัน

character

ริน ระพี :     เด็กสาวที่ท่านเจ้าคุณ และคุณหญิงเพ็ญแข  บำรุงประชากิจ ชุบเลี้ยงมาตั้งแต่แบเบาะเนื่องจากแม่ของเธอไม่สามารถเลี้ยงดูได้ ได้รับถ่ายทอดงานบ้านงานเรือนมาจากคุณเพ็ญแขจนสิ้น

ศรัณย์  ศิวะเวทย์ :     ปลัดอำเภอ หัวเมืองปากใต้ บุตรชายคนเดียวของเจ้าคุณนิติศาสตร์ธำรง และคุณหญิงแก้ว ซึ่งฐานะตกต่ำลงเพราะหนี้สิ้นของพ่อ

log

     นิยายเรื่องนี้แต่งมา 60 ปีแล้วค่ะ มุขสลับตัวไปแต่งงานแทนนี่มีมาตั้งแต่สมัยนั้นเลยทีเดียว ซึ่งคนที่ต้องไปเป็นตัวตายตัวแทนมักจะดีกว่าตัวจริง แต่ที่แปลกกว่าเรื่องอื่น(ที่เคยอ่าน) คือ เรื่องนี้พระเอกรู้ว่านางเอกโกหกมาตั้งแต่ต้นเรื่อง(มีใบ้ด้วยท่าทางของพระเอก แต่คนอ่านจะรู้แน่ก็ปาเข้าไป  3 – 4 หน้าสุดท้ายนะคะ) ซึ่งเป็นที่มาของความเฉยชาที่ พระเอกพยายามทำใส่นางเอกรวมถึงการอี๋อ๋อกับคนรักเก่าให้นางเอกหึง ซึ่งนางเอกเราก็มีตอกกลับไปบ้างแบบสุภาพๆ ให้พระเอกละอายบ้าง แต่บางทีก็สุภาพจนคนอ่านงงว่า มันน่าสะอึกตรงไหนอ่ะ

    ความรักของพระนางคู่นี้ เข้ากับเพลง รักกันเบาๆ มากค่ะ อย่างตอนที่พระเอกซื้อน้ำหอมเข้าไปวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งของนางเอกเพื่อเป็นการขอบคุณที่ช่วยดูแลบ้านเป็นอย่างดี ซึ่งก็ไม่ต้องมีคำกล่าวขอบคุณ แต่ได้กลิ่นน้ำหอมที่ซื้อให้ตอนกินข้าวก็พอใจล่ะ แต่ในขณะเดียวกันอีตานี่ก็น่าเบิ้ดกระโหลก ที่ชอบเอาคู่รักเก่ามายั่วให้รินมีน้ำโห แต่นางเอกก็อดทนมากๆๆ ซะจนบางทีศรัณย์ยังแอบขัดใจตัวเอง จนบางครั้งต้องมารยา อย่างตอนที่นอนป่วยเพราะถูกยิงแต่รินไม่ยอมเข้ามาพยาบาลในห้องเพราะมีดวงสวาทมาคอยเฝ้า เลยต้องร้องครวญครางให้เมียเข้ามาหาตอนดึกๆ น่าเอ็นดูดีเหมือนกัน

favorite scene

ตอนที่ 7 : ผ่านไป 6 เดือน ลูกน้องมาตามคุณปลัดไปจับโจรค่ะที่บ้านกลางดึก รินออกมาส่งสามี บอกให้ระวังตัว คุณปลัดเลยทำแอบหอมแก้มภรรยาโดยทำเหมือนว่าเป็นอุบัติเหตุแบบเนียนๆ ซึ่งนางเอกก็เข้าใจอย่างนั้น

ตอนที่ 19 : คุณปลัดมาช่วยภรรยารีดเสื้อ น่ารักจุง

ช่วยเค้าขาย