| เขียน | ลวิตร์ |
| สำนักพิมพ์ | enter books |
| จำนวนหน้า | 254 |
ชามูผู้มีพลังประหลาด มีความเจริญด้านศิลปะวิทยาการ อาหารเพียงอย่างเดียวของเผ่าพันธุ์นี้เลือดและเนื้อของอิยา ชามูจะออกจากเมืองในหุบเขามาล่าอิยา ชาวอิยาส่วนใหญ่ก็ยอมรับชะตากรรมที่ต้องตกเเป็นอาหารของผู้ที่อยู่เหนือว่า แต่นัคทา อิยาที่ไม่สามารถยอมรับชาตะกรรมที่ต้องถูกกินเหมือนสัตว์เดรัจฉานพยายามศึกษาเรื่องราวของชามู เขาพบสิ่งก่อสร้างแปลกประหลาดกลางป่า ซึ่งบรรจุความรู้จนวางแผนจับตัวชามูมาได้คนหนึ่ง โคเวน ชามูแปลกประหลาดที่ดูขี้โรคซึ่งบอกว่าตนเองไม่อยากกินอิยาจึงกินเพียงเลือดไม่กี่หยดเพื่อประคองชีวิตเท่านั้น แถมยังช่วยชีวิตของนัคทาที่ฝืนเดินทางกลางพายุหิมะทั้งที่ร่างกายของอิยาไม่ทนทานต่อสภาพอากาศที่โหดร้ายรอบเมืองของชามู นัคทาจึงตัดสินใจปล่อยโคเวนไป แต่โคเวนเองมีความสนใจในตัวอิยาจึงยอมอยู่ให้นัคทาศึกษาด้วยความสมัครใจ ทั้งสองเรียนรู้เรื่องราวของอีกฝ่าย กลายเป็นเพื่อนกัน ถึงขนาดร่วมมือกันทดลองว่าชามูจะกินอย่างอื่นนอกจากเลือดเนื้อของอิยาได้หรือไม่ แต่มันกลับส่งผลร้ายต่อร่างกายของโคเวนมากขึ้นทุกครั้ง นัคทาจึงตัดสินใจให้โคเวนกินให้อิ่มโดยดูดเลือดโดยตรงจากตัวของอิยาซึ่่งเป็นสิ่งต้องห้ามสักครั้งก่อนที่จะปล่อยให้เขากลับไป หลังจากนั้นนัคทาได้พลังใหม่มา เขากลายเป็นสุนัขป่าสีดำตัวใหญ่ และตระหนักว่าชามูทรยศเพื่อกดขี่อิยา นัคทาจับตัวชามูมาคนหนึ่งเพื่อแสดงให้เห็นว่าอิยาสามารถต่อกรกับชามูได้ พวกเขาสามารถเปลี่ยนแปลงชะตากรรมได้โดยใช้โคเวนเพื่อเครื่องมือเปลี่ยนคนอื่นๆให้เป็นเช่นเดียวกับเขา
นัคทาพยายามชักชวนอิยาที่ถูกชามูเลี้ยงอยู่ในกำแพงให้เข้าเป็นพวก แต่เมื่อมีคนที่ไม่เห็นคล้อยตามเขาก็เลือกที่จะทำลายคนเหล่านั้น ชามูจึงออกลปราบปรามอิยาครั้งใหญ่ เพื่อนำกลับไปอาหารนัคทาจึงเกิดความคิดว่าจะทำให้เลือดของอิยาเป็นพิษ โดยจะใช้โคเวนที่ตอนนี้ไม่สามารถเปลี่ยนร่างคนอิยาได้แล้วเป็นหนูทดลอง แต่โคเวนหลบหนีออกไปเสียก่อน โคเวนที่กินเลือดของอิยามากมายมาหลายปี มีพลังมากมายมหาศาลทำให้สภายอมฟังเขา โคเวนเลือกใช้วิธีจับอิยาแก่เฒ่าเพื่อให้ลูกหลานนำเลือดมาไถ่ สถาการณ์คงตัวอยู่ระยะหนึ่งจนคานาอันลูกสาวของโคเวนได้รับเลือดพิษผลักดันให้โคเวนตัดสินใจมาเอาชีวิตนัคทา
โคเวนบุกมาหานัคทาที่สิ่งก่อสร้างกลางป่า ทั้งสองต่อสู้กันจนตกลงไปในทางเดินใต้ดินที่ไร้ทางออก ทั้งสองต้องสงบศึกกันชั่วคราว โคเวนถ่ายพลังให้นัคทา นัคทาให้เลือดโคเวนเพื่อประทังชีวิตของทั้งคู่ ทางใต้ดินนั้นเป็นของอารยธรรมเก่า อารยธรรมที่คนที่คล้ายอิยาเป็นนายสร้างคนที่คล้ายชามูให้เป็นทาส ทาสที่ต้องการสารอาหารพิเศษที่มีเพียงแต่นายที่จะให้ได้จึงต้องเป็นข้าช่วงใช้ตลอดกาล เมื่อกลับมาได้โคเวน กับ นัคทาต่างพบกับความสุญเสียอย่างมหาศาลเพราะความรุนแรงที่แผ่ขยาย เมื่อความต้องการจะเอาชนะอีกฝ่ายเหือดหาย โคเวนกับนัคทาจึงเริ่มแผนการที่จะชักจูงให้ทั้งสองฝ่ายพึงพาอาศัยกันเพื่อความอยู่รอดโดยไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่อยู่เหนือกว่าจนเกินกว่าที่อีกฝ่ายจะยอมรับได้…
charecter
| โคเวน : เผ่าชามู เมื่ออายุ 8 ขวบเขาได้มีโอกาสสนิมสนมกับเด็กหญิงชาวอิยาคนหนึ่งหลายวันถัดมาเด็กหญิงคนนั้นถูกส่งมาเป็นอาหารของโคเวนเนื่องในวันเกิด เขาจึงกินเพียงเล็กน้อยเพื่อประคองชีวิต เมื่อไม่มีพลังจึงทำงานเป็นบรรณารักษ์ ทั้งๆที่พ่อของเขามีตำแหน่งในสภา |
| นัคทา : เผ่าชามูที่ไม่ต้องการยอมรับชะตากรรมของผู้ถูกกิน จึงพยายามศึกษาเรื่องของชามู โดยเรียนรู้ตัวตัวเองจากสิ่งก่อสร้างประหลาดที่เขาพบกลางป่า จนมีความรู้มากมาย โดยเฉพาะในเรื่องของกลไก |
บทแรกของเรื่องนี้ทำให้เราหวนไปนึกถึงภาพยนต์การ์ตูนเรื่องหนึ่งที่มีหมาป่ามาอาศัยหลบฝนในถ้ำเดียวกับแกะน้อย ถ้าจำไม่ผิดชื่อเรื่อง stormy night ตอนแรกทั้งสองคนก็เป็นเพื่อนคุยหลบฝนด้วยกันแบบถ้อยทีถ้อยอาศัย แต่เวลาที่ติดอยู่ด้วยกันนานกว่าที่คิด หมาป่าเกิดหิวขึ้นมา เราต้องเสียน้ำตากับฉากที่มันตีอกชกหัวว่า ไม่อยากจะกินเพื่อน ในกรณีของโคเวน กับนัคทา เรื่องชะตากรรมอาจไม่รันทดเท่ากรณีข้างต้น เมื่อชามูไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตอิยา แค่เพียงเลือดเล็กน้อยก็เพียงพอกับการดำรงชีวิต แต่ชามูกินมากกว่านั้นเพราะเลือดก่อให้เกิดพลัง และพลังเป็นสิ่งกำหนดฐานะทางสังคม จึงเป็นแรงผลักดันให้นัคทาเลือกที่จะใช้กำลังต่อสู้เมื่อค้นพบว่า อิยามีพลังที่ยิ่งใหญ่ซ่อนอยู่เมื่อถูกชามูดื่มเลือด พลังนั้นอาจช่วยป้องกันไม่ให้ครอบครัวและเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ต้องสังเวยชีวิต
ในบทที่ 7 ความจริง เมื่อนัคทาเลือกที่จะปกป้องเผ่าพันธุ์ โดยใช้โคเวนเป็นเครื่องมือ ในตอนนั้นสงสารโคเวนที่ต้องเสียใจเพราะนัคทาหักหลังความไว้ใจของเขา มากกว่าเห็นใจนัคทาที่ต้องรู้สึกผิดฝันร้ายตลอดเวลา อาจเป็นเพราะนัคทาเลือกที่จะใช้การทำลายอีกฝ่ายมากกว่าการทำเพื่อป้องกันตนเอง รวมถึงการใช้อีกบทบาทหนึ่งกดความรู้สึกผิดเหล่านั้น
ในบทที่ 17 ความรุนแรงย่อมนำไปสู่ความรุนแรงที่มากกว่าเมื่อการต่อสู้ดำเนินไประยะหนึ่ง คนเรามักวอกแว่ก ซึ่งอาจจะเกิดจากปัจจัยต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นความรุนแรงที่ฝ่ายตรงข้ามตอบโต้เข้ามา หรืออุปทานหมู่พวกมากลากไป จนท้ายที่สุดก็เหลือเพียงกองซากศพของพวกพ้องที่ต่างก็อยากจะปกป้องหนักหนา
สรุปว่าเป็นนิยายที่อ่านแล้วทำให้เราได้คิดอะไรหลายๆ อย่าง ท่ามกลางความขัดแย้งที่เกิดขึ้นทุกวันหากเรามีเมตตาต่ออีกฝ่ายบ้าง อย่างน้อยแผ่นดินที่เรายืนอยู่จะได้ไม่กลายเป็นนรก…
Favorite scene
| ตอนที่ 14 การกิน 2 ฉากที่โคเวนยอมตายโดยการให้พลังทั้งหมดกับนัคทา เพื่อแลกกับสัญญาว่าเมื่อนัคทากลับไปได้จะให้เลือดเพื่อรักษาลูกสาวของเขา หรือไม่ก็ให้เธอตายอย่างสงบ และอีกสิ่งหนึ่ง “เมื่อเจ้าออกไปได้ ขอให้เจ้าคิดถึงสิ่งที่เห็นที่นี่ ขอให้คิดสักนิดว่าเจ้าจะปล่อยให้เป็นนรกไปถึงเมื่อไร ถูกหรือเปล่าที่เราจะทำร้ายกันและกันไปจนถึงวันสิ้นโลกแบบนี้ ข้ารู้ว่าข้าเรียกร้องไม่ได้ แต่นัคทา ถ้าหากเจ้าชนะ ข้าขอร้องให้เจ้าเมตตา…คิดเสียว่าเป็นการลงทุนก็ได้ ลงทุนไว้พื่อวันหนึ่งลูกหลานของเจ้าจะไม่ถูกกบฏ ลงทุนไว้เพื่ออย่างน้อยมันอาจจะไม่เป็นนรกเสียทีเดียว” |
| บทที่ 8 ดีกับเลว คนเราต้องยึดอะไรบางอย่างเป็นกำลังใจ ไม่ใช่สิ่งของก็คน ไม่ใช่คนก็ความเชื่อ เพราะยึดไว้ได้จึงเข้มแข็ง น้อยคนเต็มทีที่จะสามารถแข็งแกร่งได้ด้วยตนเอง โคเวน |
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น