Tari Tari

plot

     โคนัตสึลาออกจากวงประสานเสียงเพราะไม่ได้รับโอกาสสุดท้ายในการแสดงในงานวัฒนธรรมหลังจากความผิดพลาดอันน่าอับอายเมื่อปีที่แล้ว โคนัตสึชวนซาวะเพื่อนสนิท ขอยืมชื่อของวาคานะเพื่อนร่วมห้องที่ย้ายมาจากหลักสูตรดนตรี แถมบังคับน้องชายให้ชวนรวบรวมเพื่อนๆมาจนตั้งเป็นชมรมประสานเสียงอีกชมรมได้สำเร็จ ถึงแม้จะมีอุปสรรคแต่โคนัตสึก็ได้แสดงบทเวทีอยากที่ใจอยากทำจนได้ หลังงานใหญ่สมาชิกที่เป็นรุ่นน้องลาออกไปจนหมด ทำให้ถูกยุบชมรมเพราะสมาชิกมีไม่ถึง 5 คนตามข้อกำหนดของโรงเรียน โคนัตสึรวบรวมคนจากชมรมแบดมินตันที่เจอปัญหาเดียวกัน ตั้งเป็นชมรมแบดมินตันประสานเสียงเพื่อให้ได้ทำกิจกรรมต่อไป

    วาคานะที่ตัดใจจากดนตรีมีโอกาสได้เจอวงดนตรีรุ่นลายครามที่เคยร่วมงานกับแม่ของเธอ คนทรงจำต่างๆเกี่ยวกับคุณแม่ที่หวนกลับมาทำให้วาคานะกลับมาหาดนตรีอีกครั้ง โดยสิ่งแรกที่เธอจะทำคือการแต่งเพลงที่คุณแม่แต่งค้างไว้ก่อนจะเสียชีวิตต่อตามคำสัญญาว่า จะแต่งเพลงร่วมกัน

      ชมรมประสามเสียงคิดตกลงกันว่ากิจกรรมที่จะแสดงในงานวัฒนธรรมของโรงเรียนคือการแสดงละครเพลง โดยนำเพลงที่วาคานะแต่งเป็นเพลงหลัก แต่ละคนรับหน้าที่คนละอย่าง ช่วยกันคนละไม้คนละมือ แต่สุดท้ายงานวัฒนธรรมของโรงเรียนกูถูกยกเลิกเพราะผู้บริหารต้องการปิดกิจการโรงเรียน แล้วนำที่ดินไปพัฒนาเป็นโครงการที่อยู่อาศัย แต่ถึงอย่างนั้นชมรมประสานเสียงก็ยังไม่ถอดใจ เดินหน้าเตรียมงานต่อไป โดยมีนักเรียนจากชมรมอื่นให้ความช่วยเหลือในการเตรียมงาน

    ทางผู้บริหารประกาศห้ามนักเรียนเข้ามาในบริเวณโรงเรียนนอกเวลาทำการ หากใครฝ่าฝืนจะถูกพักการเรียน แต่สุดท้ายก็ไม่อาจต้านทานความตั้งใจของทุกฝ่ายที่ร่วมมือกันจัดงานนี้ขึ้น ในที่สุดการแสดงของชมรมประสานเสียงก็จบลงด้วยดี เป็นความทรงจำอันงดงามของนักเรียนทุกคนก่อนที่จะแยกย้ายกันเดินบยทางชีวิตของตนเอง

charecter

 

Sakai Wakana : หลังจากแม่ซึ่งความสามารถทางดนตรีโดดเด่นเสียไปตอนเธอสอบเข้ามัธยมปลาย วาคานะอาศัยอยู่กับพ่อสองคน บวกเจ้าเหมียวโดรา 1 ตัว ในบ้านที่เป็นทั้งร้านน้ำชาและขายของกระจุกกระจิก ความสะเทือนใจตอนที่สูญเสียแม่ทำให้เธอย้ายจากหลักสูตรดนตรีมาเรียนในหลักสูตรปกติ

Koita Sawa : บ้านของเธอเป็นวัดพุทธ ชื่นชอบการขี่ม้ามาก เธอเลี้ยงม้าไว้ที่บ้านตัวหนึ่งชื่อว่า ซาบุเระ เป็นเพื่อนสนิทกับโคนัตสึ นอกจากนี้เธอยังเป็นสมาชิกชมรมยิงธนู มีความฝันอยากเป็นนักขี่ม้า

 

Miyamoto Kanatsu : อดีตสมาชิกวงประสานเสียงเดิม เป็นตัวตั้งตัวตีในการตั้งชมรมใหม่ มีน้องชายอายุอ่านกว่าซึ่งอยู่โรงเรียนเดียวกัน

Ween : ย้ายมาจากเวียนนา ประเทศออสเตรีย เพราะไม่ได้กลับประเทศนานถึง 12 ปี เลยไม่ค่อยเข้าใจวัฒนธรรมญี่ปุ่นสักเท่าไหร่อาศัยศึกษาจากหนังสือที่ก็ไม่รู้ว่าเขียนถูกหรือไม่ เลยปล่อยไก่ตลอด ชอบขบวนการ 5 สี

Tanaka Daichi : อาศัยอยู่กับพี่สาว 2 คน เป็นสมาชิกคนเดียวของชมรมแบดมินตัน มุ่งมั่นจะก้าวไปให้ถึงระดับประเทศ

spacial thank : Thai Subtitle จาก ACE-Z&MunashiiKaze-FS @ Tirkx.com

episode list

01	ชัก ชวน กันออกมา	08	เป็นกังวลบ้าง มุ่งไปให้สุดกำลังบ้าง
02	รวบรวมฝ่าฟันไปด้วยกัน	09	เป็นขาวบ้าง เป็นแดงบ้าง
03	ความไม่แน่นอนที่ได้พบเจอ	10	น่ารักบ้าง ร้อนแรงบ้าง
04	โกรธกันบ้าง เต้นๆกันบ้าง	11	พร้อมหน้าบ้าง แยกกันบ้าง
05	ทิ้งบ้าง ไม่ทิ้งบ้าง	12	ซับซ้อนขึ้นบ้าง ก้องกังวานบ้าง
06	หัวเราะบ้าง คิดคำนึงบ้าง	13	อากาศสดใสบ้าง ร้องไห้บ้าง แล้วก็ร้องเพลงบ้าง
07	ติดอยู่ในวังวนบ้าง ไม่อาจมองเห็นบ้าง

log

     เรื่องนี้เปิดฉากมาก็ละลายเลยค่ะ ก็นะเอาเจ้าเหมียวอ้วนโดระลูกน้องของวาคานะมาเรียกแขกนี่นา แมวเหมียวหน้ากลมๆจอมขี้เกียจ ทาสแมวอย่างเราก็ยอมสยบไปตามระเบียบ

    เพลงประกอบการ์ตูนเรื่องนี้เพราะมากๆค่ะ ก็นะเป็นเรื่องเกี่ยวกับชมรมร้องประสานเสียงนี่นา แต่ของเรื่องนี้ใช้คำว่าเพราะอาจไม่ถูกนัก ใช้คำว่าโดนใจจะตรงกว่าเพราะถึงขนาดเอามาเป็นริงโทนโทรศัพท์มือถือกันเลยทีเดียว โดนเฉพาะเพลงของคุณแม่ที่ชมรมเอามาร้อง

   สำหรับตัวละคร ตำแหน่งขวัญใจยกให้หนุ่ม วีน ที่เพิ่งย้ายมาจากออสเตรียเมืองหลวงแห่งดนตรีคลาสสิก เนื่องจากไม่คุ้นเคยกับธรรมเนียมแบบญี่ปุ่น บวกกับการเรียนรู้จากหนังสือแปลกๆ เลยหลุดเปื่นตลอดๆ น่าเอ็นดูมากๆ ยิ่งหลังๆมาเข้าคู่กับหนุ่มมาดนิ่งอย่างไดจิยิ่งน่าเอ็นดู

    ช่วงแรกๆของเรื่องเราจะได้ยินทุกคนร้องเพลง ยกเว้นวาคานะที่ช่วงแรกเธอจะรับหน้าที่เป็นนักเปียโน ลุ้นอยากฟังเสียงเธอร้องเพลงมากๆ เพราะเนื้อเรื่องปูมาว่าเป็นทายาทนักอันดนตรีอันเปี่ยมด้วยพรสวรรค์ ซึ่งกว่าจะสมหวังก็ตอน 6 ปาเข้าไปครึ่งเรื่องพอดี

    เรื่องนี้คนที่ทำเราน้ำตาคลอไม่ใช่บรรดาตัวเอกที่ต่างคนต่างมีปมในใจของตัวเอง แต่เป็นบรรดาคุณพ่อของลูกสาว ไม่ว่าจะเป็นคุณพ่อของวาคานะที่ดูตอนแรกเข้าใจว่าออกแนวห่างๆกัน แต่ที่ไหนได้เป็นห่างแบบห่วงๆแถมรู้ใจลูกสาวยิ่งกว่าที่ใครๆคาดคิด ตอนสองพ่อลูกต่อปากต่อคำเรื่องข้าวกันน่ารักดี  คุณพ่อของซาวะก็เหมือนกัน เป็นแนวรักนะแต่ไม่แสดงออก ตอนแรกคัดค้านเรื่องอนาคตของลูกสาว แต่สุดท้ายก็โทรไปขอร้องบ่นด่าโรงเรียนให้รับพิจารณาลูกสาวซะงั้น

    ช่วงเตรียมงานชิโรไซ พวกเด็กๆไปรับจ้างเป็นขบวนการ 5 สีของตลาดตะวันตก ขำวีนมาก อะไรมันจะจริงจังขนาดนั้น พอเปิดตัวจริงๆกลาง 4 แยกย่านการค้าที่เดาอารมณ์คนมองออกเลย ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวคือ ความฮา อารมณ์ประมาณว่า ทำไปได้ แต่สำหรับเด็กน่าจะชอบ สมัยก่อนเราก็เคยชอบขบวนการ 5 สีเหมือนกันถึงตอนนี้จะดูแล้วคิดว่ามันล้นๆไปบ้างก็ตาม แต่อันที่ขำสุดคงเป็นตอนรุมร้องเพลงจับโจรนี่แหละ โจกกระจอกถึงกับตกใจนั่งนิ่งวิ่งหนีไม่ออกกันเลยทีเดียว

     เนื้อเรื่องของละครเพลงแต่งมาบทเด่นอยู่ที่สาวๆหมดเลย สงสารสองหนุ่มที่โดดขั้นกลายเป็นกบอ๊บอ๊บไปซะงั้น บรรยากาศการร่วมแรงร่วมใจช่วยเตรียมงานของชมรมอื่นๆให้ความรู้สึกดีจัง คิดถึงสมัยมัธยมปลายขึ้นมาติดหมัด ดูจบแล้วอยากย้อนเวลาไปเป็นเด็กมัธยมปลายอีกครั้งจริงๆ