สถานที่ไปต่อช่วงบ่ายหลังจากอิ่มข้าวเขียวหวานไก่ของ KFC ก็คือ หอศิลปฯ ค่ะ เมี่ยงๆมองไม่ได้เข้าสักทีอยู่หลายครั้ง แบบว่ากลัวเสียตังค์ แต่จากการอ่าน review มาหลายสำนักพบว่าส่วนใหญ่จะฟรีค่ะ ไหนๆวันนี้แบกกล้องมาแล้วแวะสักหน่อย เดินจาก CTW ด้วย Sky walk แล้วค่อยตัดผ่านพารากอน สยามเซ็นเตอร์ สยามดิสคัฟเวอรี่ มาโผล่ที่ sky walk ที่เชื่อมกับสถานีสนามกีฬาแห่งชาติอีกที จะโผล่เข้าไปในหอศิลปฯตรงชั้น
แต่ละชั้นก็มีนิทรรศการหลากหลายค่ะ มาครั้งแรกเราก็ต้องเริ่มกับสิ่งที่เป็นสิริมงคลก่อน ต้องนี่เลย นิทรรศการพระเจ้าอยู่หัวของปวงชนชาวไทยค่ะ
ลองนึกดูนี่เป็นครั้งแรกกับการชมงานแสดงผลงานศิลปในหอศิลป์จริงๆค่ะ ส่วนใหญ่ที่ดูบ่อยๆจะเป็นงานที่เข้าไปจัดในศูนย์การค้า ซึ่งจะเน้นที่ภาพเขียนหรือภาพพิมพ์เป็นส่วนใหญ่ การมาเยือนหอศิลป์ครั้งแรกกับนิทรรศการนี้เป็นอะไรที่เปิดหูเปิดตามากค่ะ เพราะนอกจากภาพเขียน กับงานปั้นแล้ว ยังมีชิ้นงานที่ทำจากผ้าแพทเวิร์ค ตู้ลิ้นชักที่คล้ายๆตู้ยาจีนโบราณ
นอกจากนิทรรศการนี้แล้วยังมีอีกหลายอย่างมากค่ะ ดูกันจนตาลาย แถมวันนั้นไม่รู้เป็นไง หัวมันหวิวๆ ตอนเดินขึ้นทางลาดชั้น 7 เหมือนจะกลิ้งลงมาให้ได้ โดยไม่ได้ดูนิทรรศการ good to walk สักเท่าไหร่ สงสัยอาการสมองขาดน้ำกำเริบแหละค่ะ คราวหน้าต้องเตรียมตัวให้ดีกว่านี้
ตอนเดินกลับแวะดูใบปิดหนังสมัยก่อน ในนิทรรศการใบปิดจิตรกรรมชวนะ บุญชู ที่อยู่ตรงทางเดิน ตรงนี้ลงทะเบียนได้แผ่นพับมาด้วยค่ะ ที่สะดุดตาจริงๆในนิทรรศการนี้ เป็นใบปิดหนังเรื่อง “ที่รักของน้องหนู”ค่ะ จุดที่สะดุดก็อยู่ตรงที่ชื่อของเจ้าของเพลงประกอบหนังค่ะ เธอชื่อ อุมาพร บัวผึ้ง ซึ่งเป็นชื่อที่เราได้ยินมาตั้งแต่เด็กๆ ใครได้ยินชื่อเราชอบต่อนามสกุลนี้ให้เองเรื่อย ใบปิดนี้ถือเป็นหลักฐานแสดงว่าเธอมีตัวตน และมีชื่อเสียงระดับหนึ่ง
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น