ปาฏิหาริย์รักกลางฝนพรำ

 

เรื่อง	ปาฏิหาริย์รักกลางฝนพรำ
เขียน	อวี๋ฉิง
แปล	หลิวลู่ลม
จำนวนหน้า	534
สำนักพิมพ์	แจ่มใส

เรื่องย่อ

     เว่ยเป่าผิง ถูกน้าชายกับน้าสะใภ้รับไปเลี้ยงดูตั้งแต่แรกเกิด เขาถูกน้อง ๆ ลูกของอารังแกโยนความผิดให้เสมอ วันหนึ่งตอนที่เขาถูกน้าลงโทษในคืนสายฝนโปรย เธอก็ปรากฎตัวตรงหน้าเพื่อปกป้องเขา น้าชายเข้าใจว่าหญิงสาวเป็นวิญญาณของบรรพบุรุษ หญิงสาวรู้ทุกอย่างเหมือนอยู่ข้างกายเด็กชายตลอดเวลา แต่ไม่ว่าเธอจะมาจากไหน เธอก็ได้กลายมาเป็น “นางฟ้าแม่ทูนหัว” ที่คอยอยู่เคียงข้างเด็กชายผู้แสนเย็นชาต่อสิ่งรอบกายอย่างเขา แต่หากวันใดไร้ซึ่งหยาดฝน เขาจะทำได้เพียงส่งเสียงคุยกับเธอ...นี่คือกฎบังคับของเรื่องมหัศจรรย์ที่เขาจำต้องยอมรับ

     เว่ยเป่าผิงขอยืมใช้บ้านของรุ่นพี่ที่รู้จักกันเป็นครั้งคราวเพื่อให้พี่สาวปรากฏตัวได้โดยไม่ต้องหลบซ่อนจากสายตาของญาติ อีกทั้งยังทำงานพิเศษเพื่อเก็บเงินเพื่อเอามาซื้อของจำเป็นให้พี่สาว ที่ดูเหมือนจะค่อย ๆ เติยโตไปพร้อมกับเขา เว่ยเป่าผิงเริ่มโตเเป็นผู้ใหญ่ และหัวใจของเขาก็เริ่มรู้สึกไปไกลในยามที่อยู่ใกล้ชิดเธอ มันเป็นความรู้สึกที่น้องชายไม่ควรคิดกับพี่สาว จู่ ๆ พี่สาวก็หายไป ไม่มีแม้แต่เสียง

     8 ปีผ่านไป เว่ยเป่าผิงเปลี่ยนชื่อเป็น เว่ยอัน เขามาฉลองเลี้ยงรุ่นกับเพื่อนมหาลัยที่บ้านพักตากอากาศของสกุลหวี พี่สาวกลับมาปรากฎตัวต่อหน้าเขาอีกครั้งในสภาพเดียวกับเมื่อก่อน ในบ้านหลังนั้นมีความลับของพี่สาวหลับใหลอยู่ การปรากฏตัวครั้งนี้ไม่เหมือนเดิมเพราะพี่สาวไม่ต้องกลับเข้าไปในพระแล้ว เว่ยอันดูแลพี่สาวอย่างดี และค่อย ๆ เข้าใกล้พี่สาวอย่างระมัดระวังเพื่อให้เธอเคยชินกับเขาที่เป็นผู้ชาย

ตัวละครสำคัญ

เว่ยเป่าผิง/เว่นอัน :       ฉายา “น้องหมาปอมผู้น่ารัก” เจ้าหน้าที่ดูแลติดต่อด้านการลงทุนกับต่างประเทศ น้าชายกับน้าสะใภ้รับเขามาดูแลตั้งแต่เด็ก ภาพลักษร์ที่เย็นชาต่อสิ่งรอบกายทำให้เขาถูกเข้าใจผิด และถูกลงโทษอยู่เสมอ

เหวยอัน :      หญิงสาวที่สิงอยู่ในพระที่ห้อยคอของเว่ยเป่าผิง เธอจะออกมาจากพระในสภาพเปลือยเปล่าได้เพียงแค่ในวันฝนตก ปกติเธอจะทำได้เพียงส่งเสียงคุยกันเท่านั้น สำหรับเสี่ยวเป่าเธอเป็นพี่สาวจอมตะกละที่ติดละครยิ่งกว่าอะไร แต่เธอก็มีข้อดีตรงฝีมือวาดรูป

บันทึกคนอ่าน

     เป็นคุ๊กกี้เล่มแรกที่ลองอ่านค่ะ ตามรีวิวเพื่อนๆ ในรอบก่อนๆ ถูกใจชื่อเรื่องเป็นการส่วนตัวด้วย....

     เรื่องนี้มีกลิ่นไอของเรื่องเหนือธรรมชาตินิดๆ ตรงปริศนาของยางเอกที่จู่ๆ เธอก็โผล่ออกมาจากพระ ที่เสี่ยวเป่า พระเอกตัวน้อยที่ตอนนั้นอายุเพียง 7 ขวบ ห้อยติดตัว เด็กสาวจึงกลายเป็นเหมือนนางฟ้าแม่ทูนหัว คอยอยู่เป็นเพื่อนเด็กชายที่ได้รับแรงกดดันจากคนรอบตัวไม่ว่าจะเป็นครอบครัวของน้าชายที่รับเขามาเลี้ยง ป้าข้างบ้าน เพื่อนในวัยเดียวกัน ในเล่ม 1 เราจะได้เติบโตไปพร้อมกับเเสี่ยวเป่า และเหวยอันที่เริ่มจากความรักแบบพี่น้องที่คอยค่ำจุนซึ่งกันและกัน ความไม่เอาไหนของเหวยอันที่ทำให้เสี่ยวเป่าอยากจะเข็มแข็งเพื่อที่จะคอยดูแลพี่สาวของเขา(บางครั้งเจ๊ว่าเยอะไปเหมือนกัน ระวังพี่สาวจะเป็นง่อยนะจ๊ะ) จนพัฒนาเป็นความรู้สึกแบบชายหญิง

     เราว่าการเว้นช่วงเวลาให้เสี่ยวอันเติบโตก่อนที่ได้มาพบกันอีกครั้งมันทำให้การเปลี่ยนแปลงสถานะระหว่างสองคนนี้ง่ายขึ้น(รึเปล่า) ถ้าอยู่ด้วยกันตลอดนี่คงทุลักทุเลไม่น้อย เพราะแค่นี้เว่ยอันก็ต้องตีเนียนเพื่อเข้าใกล้พี่สาว ไม่ให้ความหื่นโผล่จนเกินงาม ในขณะที่อันก็ต้องเก็บกดอารมณ์คลั่งสูทกับหนุ่มหล่อสุดฤทธิ์ ก็นะเคยเป็นพี่สาวอุ้มไปโน่นนี่มาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ยังไงก็ต้องรักษามาดไว้

     จะว่าไปเรื่องนี้สะท้อนจิตวิทยาในการเลี้ยงดูเด็กเหมือนกัน อย่างกรณีของเสี่ยวเป่า ที่ไม่มีพ่อแม่เป็นแบบอย่าง โชคดีที่มี เหวยอัน ที่เข้ามาในชีวิต เด็กๆเมื่อมีที่ยึดเหนี่ยวทางใจก็จะทำให้เขาเติบโตได้อย่างแข็งแรง แม้ไม่ถึงขนาดเป็นคนคนที่มองว่าโลกนี้ช่างสวยงาม แต่อย่างน้อยเขาก็ยังรู้สึกได้ถึงความจริงใจของครอบครัวสกุลลู่ที่ให้ความช่วยเหลือ

Quote

“ผมได้เรียนรู้ว่าทำอะไรต้องคำนึงก่อนว่าตัวเองจะรับผลลัพธ์นั้นไหวไหม ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือความคิด อีกอย่างคือต้องใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง ไม่ควรประมาทแม้แต่วินาทีเดียว ไม่อย่างนั้นความพลั้งเผลอแค่เพียงนิดเดียวก็อาจจะทำให้คนหรือสิ่งที่เราทะนุถนอมที่สุดสูญสลายไปได้ ถึงตอนนั้นแม้ว่าจะเสียใจก็เรียกอะไรกลับมาไม่ได้แล้ว” เว่ยเป่าผิง บทที่ 5