| เขียน | มิลค์พลัส |
| ความยาว | 219 หน้า |
| สำนักพิมพ์ | แจ่มใส |
plot
พริบพรีสอบเข้ามาเรียนในคณะศิลปกรรม ด้วยความที่เป็นคนสวยและอ่อนต่อโลกในสายตาของพ่อแม่เพราะให้ลูกสาวเรียนโรงเรียนประจำที่มีแต่หญิงล้วนมาตลอด เลยไปขอให้ พูห์ ลูกชายเพื่อนที่เรียนคณะเศรษฐศาสตร์มหาวิทยาลัยเดียวกันช่วยเป็นหูเป็นตาให้โดยจะนัดให้มาเจอกันในวันเปิดเทอม
ด้วยความที่ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อนประกอบกับไม่อยากให้ใครมาคอยคุมเป็นพ่อคนที่ 2 พริบพรีเลยกะว่าจะผิดนัดดิ่งไปที่คณะเลย แต่ระหว่างทางเจอเดือนคณะ+ประธานรุ่นปี 2 มาชวนคุย ระหว่างที่กำลังเคลิ้มก็หนุ่มหล่อมากเข้ามาขัดจังหวะพร้อมกับแนะนำตัวว่าเขาคือ พูห์ ลูกชายเพื่อนพ่อแต่เรื่องมันไม่จบแต่นั้นเพราะมันแถมมาด้วยคำพูดแสลงหูซึ่งทำให้พริบพรีเหม็นหน้าลูกชายเพื่อนพ่อที่ถึงจะหล่อแต่ก็ปากเสียแถมเป็นมนุษย์เศรษฐศาสตร์เต็มขั้น
ลุงพร้อมคนที่คอยขับรถรับส่งพริบพรีเกิดไส้ติ่งอักเสบ คุณพ่อก็เลยไหว้วานให้ พูห์ มารับส่งพริบพรี ที่ถึงแม้ต่อหน้าผู้ใหญ่จะดูเหมือนเข้ากันได้ แต่คล้อยหลังกันเท่านั้นแหละ นายพูห์ ก็ใส่เธอไม่ยั้ง อะไรนิดอะไรหน่อยก็แขวะตบท้ายด้วยพูดเหมือนสั่งสอนตลอดๆ แถมยังสร้างวีรกรรมเตะบอลอัดใส่หน้า แล้วยังต้องให้นั่งรอซ้อมบอลเสร็จกว่าจะได้กลับบ้าน แถมคืนสุดท้ายก่อนที่ลุงพร้อมจะหายกลับมามาทำหน้าที่เขายังไปมีเรื่องกับรุ่นพี่ที่พาพริบพรีมากินข้าว หลังจากนั้นต่างก็แยกย้ายประหนึ่งเมื่อภารกิจลุล่วงก็ไม่ต้องมาเจอกันอีก
ทีมเศรษฐศาสตร์แข่งฟุตบอลชนะเลิศ ซึ่ง นายพูห์ โดนบังคับให้ฉลองด้วยในฐานะผู้ทำประตูชัย แต่ไม่วายเดือดร้อนถึงพริบพรีที่กำลังเฮิร์ทต้องพา นายพูห์ที่เมาได้ที่ติดรถกลับบ้านเป็นโอกาสที่ทำให้ทั้ง 2 คนเปลี่ยนสถานะอย่างเป็นทางการ
charecter
| พริบพันดาว จารุกฤตติ์/พริบพรี : น้องใหม่คณะศิลปกรรม เพิ่งได้เรียนแบบสหศึกษาครั้งแรกเพราะก่อนหน้านี้เรียนแต่โรงเรียนหญิงล้วนมาตลอด ชีวิตเธอเจอผผู้ชายไม่ถึง 10 คน |
| ภุชิสส์ สพลดณัย (พูห์) : นักศึกษาเศรษฐศาสตร์ปี 2 ลูกชายเพื่อนสนิทของพ่อพริบพรี พ่อของเขาเป็นประธานบริษัทดิจิตอลแอนิเมชั่นขนาดใหญ่ |
log
ไม่เคยอ่านนิยายแจ่มใจแนววัยรุ่นมาก่อนเลย ได้แถมมาตอนงานหนังสือคราวที่แล้ว เลยได้ลองดู
ตามท้องเรื่องนางเอกเรื่องนี้ไม่เคยได้ใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่นนอกจากพ่อกับคนขับรถเลย (นกน้อยในกรงทองว่างั้น โลกนี้มันยังมีคนแบบนี้ขริงอ่ะ) จนได้มาเข้ามหาวิทยาลัย จนคนขับรถเกิดไส้ติ่งอีกแสบ พ่อเลยขอร้องให้พระเอกซึ่งเป็นลูกชายของเพื่อนที่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันมาคอยรับส่ง ด้วยความที่พระเอกนิสัยผู้ชาย(ที่ปากจัด) + เป็นมนุษย์เศรษฐศาสตร์ ที่ตอนเจอกันใหม่ๆ อะไรๆก็ต้องมีสาระ เช่น
- ซื้อของก็ควักเครื่องคิดเลขมาตรวจสอบราคา (ฉันทำ)
- ใช้ให้นางเอกเดินออกมารอรถหน้าปากซอยจะได้ไม่เสียเวลาขับรถอ้อม (อันนี้ฉันก็ทำ)
- ซื้อ sim คู่รักมาให้เปิดใช้จะได้โทรหากันฟรี เวลาโทรตามตอนซ้อมบอลเสร็จจะได้ไม่เสียเงิน (แต่ก็มีเนียนโทรหาเรื่อยๆ ตลอดวันอันนี้แอบน่ารัก)
- มานั่งอ่าน textbook เฝ้าเวลาไม่ได้เตะบอล ชอบบังคับ ห้ามนางเอกไปคุยกับผู้ชายคนอื่น เพราะเป็นผู้หญิงของเขาแต่เขาเป็นผู้ชายของใครก็ได้ แต่เพื่อความยุติธรรมเลยจะยอมเป็นผู้ชายของเธอให้ (เนียนนะยะ)
ถึงแม้จะไม่โรแมนติก หรือโรแมนติกแบบแอบๆ มาเกือบตลอดเรื่อง แต่พอยอมรับความรู้สึกตัวเอง นายพูร์ก็เข้าโหมดหวานถึงเนื้อถึงตัวกันเลยทีเดียว จะว่าไปบุคลิกแบบพระเเอกเนี่ยตอนอ่านนิยายก็ว่าน่ารัก แต่ถ้าเจอของจริงขึ้นมามันจะไม่ตีกันตายจริงๆเหรอว้า...
เรื่องนี้นางเอกจะบ่นเรื่องพ่อค่อนข้างเยอะ สรุปความย่อๆ ก็จะเป็นเพราะพ่อของเธอมักจะมีมาดนักธุรกิจใหญ่อยู่เกือบตลอดเวลา ไม่ค่อยจะเข้ามาตีสนิทกับลูกสาวมากนัก บวกกับช่วงหลังๆ พริบพรีอยู่โรงเรียนประจำความสัมพันธ์ก็เลยยิ่งห่างเหิน ซึ่งนางเอกก็จะบ่นเรื่องนี้มาตลอดเรื่อง แต่พอเวลาจะเข้าใจมันก็ง่ายมากๆ อย่างการเห็นพ่อซื้อของให้แม่ที่ป่วย จะว่าไปเหมือนคุ้นๆ ว่าจะเคยอ่านเรื่องประมาณนี้ใน forward mail สมัยก่อน ซึ่งเท่าที่จำได้ก็ซึ้งอยู่เหมือนกัน
favorite scence
ตอนที่ 17
จูบแสนหวาน กับคำพูดซึ้งๆ “คุณยังเป็นผู้หญิงของผมอยู่มั้ย ผมยังเป็นผู้ชายของคุณอยู่นะ” ก่อนจะจบลงที่ สโลแกนลด ละ เลิด เหล้า ให้เหล้าเท่ากับอ้วก = เด็ดอ่ะ ชอบ เหมือนจะโรแมนติก แต่ไม่เลี่ยน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น