สาวน้อยวรรณกรรม

 

ชื่อภาษาไทย	สาวน้อยวรรณกรรม
ชื่อภาษาญี่ปุ่น	Bungaku Shoujo
เรื่อง	Mizuki  Nomura
ภาพประกอบ	Miho  Takeoka
อ่านถึง	6
สำนักพิมพ์	Zenshu

plot

   โคโนฮะดันไปเห็นโทโกะรุ่นพี่ ม.5 ที่นั่งสวยๆอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ฉีกหนังสือกินเข้าไปเต็มๆ เลยโดนบังคับให้เข้าชมรมวรรณศิลป์เพื่อคอยสังเกตพฤตติกรรม แต่โดยส่วนใหญ่แล้วก็ทำหน้าที่เขียนนิยายตามคำบอก 3 เพื่อเป็นอาหารว่างของโทโกะ โคโนฮะที่มีบาดแผลทางใจกับการเขียนนิยายจึงกลับมาจับงานเขียนอีกครั้ง(ถึงแม้มันจะหายลงท้องโทโกะในอีกแค่ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นก็ตาม) และรับงานจรตามที่มีคนเขียนขอร้องมาใส่ลงในตู้จดหมายของชนรมเป็นครั้งคราว

 

เล่ม 1 สาวน้อยวรรณกรรมกับตัวตลกที่อยากตาย

     ทาเคดะ จิอะ นักเรียนชั้นมัธยม 4 มาขอร้องให้ชมรมวรรณศิลป์ช่วยให้เธอสมเหวังในความรัก โคโนฮะเลยจำต้องรับหน้าที่เขียนจดหมายรักถึงคาตาโอกะ ชูจิ วันละฉบับ จนโคโนฮะรู้จากเพื่อนร่วมห้องที่อยู่ชมรมยิงธนูว่า ไม่มีคนที่ชื่อคาตาโอกะอยู่ในชมรม หรือแม้กระทั่งในโรงเรียน    

 

เล่ม 2 สาวน้อยวรรณกรรมกับวิญญาณหิวกระหาย

     มีคนเอาถ้อยคำน่าขนลุก พร้อมแถวตัวเลขเรียงกันมาใส่ไว้ในตู้จดหมายของชมรมวรรณศิลป์แถมยังส่งมาทุกวัน โทโกะกับโคโนฮะที่ไปซุ่มดักรอได้พบกับเด็กสาวในชุดนักเรียนสมัยเก่าชื่อ คุโจ คายาโนะ ซึ่งน่าจะเป็นคนๆ เดียวกับ อาเมมิยะ โฮตารุ คนรักของริวโตะ หนุ่มเจ้าเสน่ห์ลูกชายของบ้านที่รุ่นพี่โทโกะไปอาศัยอยู่ด้วย เรื่องน่าแปลกใจเกี่ยวกับตัวเธอคือ มักจะมีผู้ชายอายุประมาณ 40 คอยติดตามอยู่เสมอซึ่งน่าจะเป็นอาเขย ที่ตออนนี้เป็นผู้ปกครองของเด็กสาว และน่าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอไม่เคยทานอะไรให้คนอื่นเห็นอีกเลย

 

เล่ม 3 สาวน้อยวรรณกรรมกับคนโง่ผู้ถูกจองจำ

    รุ่นพี่โทโกะจับได้ว่าอาคุตางาวะเพื่อนร่วมชั้นของโคโนฮะกรีดหนังสือของห้องสมุด เลยโดนมัดมือชกให้มาเล่นละครของชมรมวรรณศิลป์ โดยเป็นบทประพันธ์เรื่อง ความรักและความตาย ของ มุฉะโนะโคจิ ซาเนอัตสึ ซึงเป็นเรื่องรักสามเศร้าของสองเพื่อนซี้ที่มีใจให้กับหญิงสาวคนเดียวกัน ระหว่างที่ร่วมงานกัน โคโนฮะได้เห็นปฏิกริยาแปลกประหลานระหว่างอาคุตางาวะ กับ หญิงสาวที่แนะนำตัวเองว่าเป็นคนรักของเขา ท่าทางที่เหมือนถูกบีบคั้นของอาคุตางาวะทำให้ โทโกะกับโคโนฮะลองสืบดู และได้รู้ว่าสิ่งที่อะคุตางาวะทำคือการไถ่บาป ซึ่งโทโกะช่วยปลดโซ่ตรวนที่พันธนาการเขาไว้ด้วยความจริงที่เปิดเผยออกมาบนเวทีละคร

 

เล่ม 4 สาวน้อยวรรณกรรมกับนางฟ้าผู้ต้องมลทิน

     ยูกะ เพื่อนสนิทของ นานาเสะ หายตัวไป โคโนฮะทนดูไม่ได้เลยช่วยตามหา แต่สืบลึกลงไปก็พบความคล้ายของระหว่าง หญิงสาว กับ คริสทีน ที่มีเทพธิดาแห่งเสียงเพลงสอนร้องเพลงให้ และเหมือนเธอจะมีเสี่ยเลี้ยง ยูกะติดต่อหาโคโนฮะพูดถึงเทวดาตกสวรรค์ที่อยู่ใกล้ตัวพวกเขาและห้ามไม่ให้ยุ่ง ในวันแสดง ยูกะ ปรากฎตัวขึ้นแสดงบนเวที โคโนฮะกับนานาเสะตามไปที่หลังเวที เพื่อเปิดเผยตัวตนของแฟนท่อม และตัวจริงของยูกะที่แสดงบนเวทีคือใครอีกคนที่คาดไม่ถึง ตัวจริงของเทพธิดาที่สอนยูกะร้องเพลง / 3 เมษายน 2559

 

เล่ม 5 สาวน้อยวรรณกรรมกับนักแสวงหาผู้เศร้าสร้อย

    โคโนฮะเริ่มสนิทสนมกับโคโตบุกิ พอดีกับที่เธอเข้าโรงพยาบาล โคโนฮะแวะไปเยี่ยมไข้และได้พบกับ มิอุ คนสำคัญที่เป็นทั้งความทรงจำที่งดงามและความหลังอันเจ็บปวด ที่มาของนามปากกา อิโนะอุเอะ มิอุ การได้พบกันอีกครั้งทำให้โคโนฮะหมางใจกับโคโตบุกิ และอาคุตางาวะ เพราะทั้งสองคนต่างเตือนว่าอย่าเชื่อในในสิ่งที่มิอุพูดทั้งหมดซึ่งขัดกับสิ่งที่โคโนฮะมอง

    โคโนฮะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้รุ่นพี่โทโกะฟัง ในขณะเดียวกันโคโนฮะก็ค่อย ๆ รู้สึกถึงตัวตนของมิอุที่เขามองข้ามมาตลอด ซึ่งเป็นเขาเองที่ทำให้มิอุเจ็บปวดมาตลอด ต่างคนต่างสร้างบาดแผลให้ฝ่ายตรงข้าม จนโทโกะช่วยให้เห็นความจริงว่า “ความหวังของคัมพาเนลา” ที่แท้จริงคืออะไร / 9 กุมภาพันธ์ 2560

 

เล่ม 6 สาวน้อยวรรณกรรมกับเทพธิดาแห่งวารี

     วันหยุดฤดูร้อน โคโนฮะถูกพาตัวมาที่บ้านพักตากอากาศของตระกูลฮิเมะคุระเพื่อเขียนของว่างให้สาวน้อยวรรณกรรมเพราะซึ่งรุ่นพี่โทโกะต้องมาเป็บแบบวาดรูปเพื่อจ่ายหนี้ความช่วยเหลือจากรุ่นพี่มากิ บ้านพักต่างอากาศหลังนี้มีประวัติที่น่ากลัวคุณหนูตระกูลฮิเมะคุระที่เคยพักอยู่ที่บ้านหลังนี้เมื่อ 80 ปีก่อนจนคนแถวนั้นเรียกว่าคฤหาสน์ผีสิง โทโกะอ่านบันทึกของคุณหนูคนนั้นและพบว่าสถานการณ์ของคฤหาสน์ในตอนนี้ช่างคล้ายคลึงกับเมื่อ 80 ปีก่อน

    มากิตั้งใจจะรื้อบ้านพักตากอากาศเพื่อนำที่ดินไปพัฒนาตามความต้องการของคุณปู่ หลังจากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ที่ดูเหมือนจะเป็นคำเตือนถึงสัญญาบางอย่าง โคโนฮะรู้สึกว่ามากิวางแผนอะไรบางอย่างเอาไว้

ตัวละครสำคัญ

อามาโนะ  โทโกะ :     นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ประธานชมรมวรรณศิลป์ของโรงเรียนเซย์โจ ภูติกินนิยาย สาวน้อยวรรณกรรมที่กินกระดาษที่บรรจุตัวอักษรเป็นอาหาร เก่งกล้าสามารถเผชิญหน้ากับทุกเรื่องยกเว้นเรื่องวิญญาณ

อิโนะอุเอะ  โคโนฮะ :     นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 สมาชิกชมรมวรรณศิลป์ของโรงเรียนเซย์โจ ตอนมัธยม 3 เขาส่งนิยายที่เขียนเป็นครั้งแรกเข้าประกวดชิงรางวัลนักเขียนหน้าใหม่ของนิตยสารวรรณกรรมฉบับหนึ่งและกลายเป็นผู้ชนะเลิศที่อายุน้อยที่สุดเท่าที่เคยมีมา แต่ต้องกลายเป็นสาวน้อยวรรณกรรมอัจฉริยะผู้ลึกลับ ผลงานของเขาขายดีเป็นเทน้ำเทท่าได้รับการสร้างเป็นภาพยนตร์ ละคร และหนังสือการ์ตูน ความกดดันที่กลายเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายจนอยากจะก้มหัวขอโทษคนทั้งประเทศทำให้เขาเกิดอาการหอบ จนไม่ได้ไปโรงเรียนเป็นปี

 

บันทึก…คนอ่าน

     แรกรู้จักนิยายเรื่องนี้ก็จากการมองผ่าน light novel และการ์ตูน ชื่อเรื่องสะดุดต่อมคนชอบอ่านหนังสือ แต่ยังไม่ได้หยิบมาอ่านจนได้ดู animation ความยาว 100 นาที ที่คัดเอาเรื่องราวของตัวเองมาเล่าโดยเทียบกับเรื่อง

     นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่มีเนื้อหาของหนังสือเป็นแกนหลักในการดำเนินเรื่อง โดยในเล่มนี้กล่าวถึงเรื่อง สิ้นไร้ความเป็นคน ของ ดะไซ โอซามุ ในการดำเนินเรื่องจะยกเอาเนื้อหาในหนังสือที่กล่าวถึงมาเทียบเคียงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง ในเล่มแรกปมของเรื่อง คือ การที่ตัวเอกไม่ได้มีอารมณ์ความรู้สึกต่อสิ่งเร้าต่างๆ เหมือนกับคนอื่นรอบตัวหรืออย่างที่มันควรจะเป็นตามสามัญสำนึกทั่วไป เพื่อไม่ให้ตนเองผิดแปลกไม่เข้าพวกจึงต้องแกล้งทำเหมือนตนเองรู้สึกเหมือนคนรอบข้าง แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีคนที่มองการโกหกเหล่านี้ไม่ออก... อ่านเล่มนี้จบ ชัดอยากอ่านผลงานของโอซามุกับเขาบ้าง เท่าที่ลองค้นดูมีที่แปลไทยคือเรื่อง sunset ส่วนสิ้นไร้ความเป็นคนมีฉบับการ์ตูนที่คงสามารถหาอ่านฉบับอังกฤษได้ใน internet เพราะคนวาดภาพประกอบคือ ทาคาชิ โอบาตะ คนเดียวกับที่วาดเรื่อง death note

 

    เล่มที่ 2 จะกล่าวถึงเรื่องราวความรักที่อิงกับหนังสือเรื่อง  Wuthering Height  เรื่องราวของที่ความรักอันบิดเบี้ยวชักนำไป ตอนนี้ที่พอรู้ว่าอาเมมิยะ ตอนกลางคืนกลายเป็นคายาโนะก็พอรู้ว่าน่าจะมีเรื่องที่เกี่ยวกับการเสี้ยมให้ลูกสาวกลายเป็นแม่ แต่วิธีการบังคับให้กินแต่อาหารที่ตัวเองเอามาให้ เราว่าโหดไปหน่อย เขาวงกตนี้ถ้าคนหนึ่งเดินออกมา แล้วคนที่ถูกทรมานให้จดจำการลงโทษนั้นไไปแล้วคงทรมานเจียนตายเลยทีเดียว ถึงโดนทรมานก็ยังรัก แถมยิ่งมารู้ที่หลังว่าเป็นพ่อลูกกัน โอ๊ย ปวดตับ

     นอกจากปริศนาข้างต้นแล้ว เรายังมีปริศนาที่เกี่ยวกับ อดีตของ โคโนฮะ โดยในเนื้อเรื่องจะบรรยายถึงอาการไม่สบายที่จะเกิดกับโคโนฮะตอนที่เดินขึ้นไปดาดฟ้าทุกครั้ง หรือ การนึกถึงอดีตสั้นๆที่แทรกเข้ามา คนอ่านก็ต้องค่อยๆต่อกันไป รวมถึงปฏิกริยาโคโตบุกิ นานาเสะ เพื่อนร่วมชั้นของโคโนฮะ ซึ่งแน่นอนว่าคนที่ดู animation มาแล้วจะรู้เรื่องนี้มาก่อนแบบไม่มีอะไรเหลือให้ต้องลุ้น แต่การกลับมาเก็บรายละเอียดเก็บรายละเเอียดตัวละคร อย่างจิอะที่เห็นซุ่มซ่ามไปวันๆในนี้ แท้จริงแบกรับเรื่องราวหนักอกก็นับว่าคุ้มค่าในการกลับมาอ่านนิยาย

 

   เล่มที่ 3  เรื่อง ความเป็นเพื่อน ความรักและความตาย ของ มุฉะโนะ โคจิ ซาเนอัตสึ ซึ่งเป็นเรื่องราวของ โนจิมะ และโอมิยะที่เป็นเพื่อนสนิทกัน โอมิยะหลงรักสึงิโกะ แต่สึงิโกะกลับมีใจให้โอมิยะ โอมิยะจึงต้องพยายามปกปิดความรู้สึกของตัวเอง เพื่อให้เพื่อนรักสมหวัง แต่ความรู้สึกของคนใช่ว่าสมองจะสั่งการได้เสมอไป โดยเฉพาะความรู้สึกของคนอื่น สำหรับเล่านี้ เรารู้สึกใกล้ตัวมากกว่าสองเล่มก่อน กับวิธีการคิดว่า จะพยายามเป็นคนซื่อตรง ตัดสินใจในการใช้ชีวิจอย่างชาญฉลาดเพื่อไม่ต้องสร้างความเจ็บปวดให้ใคร แต่ในท้ายที่สุด คนที่เคยพยายามมจะคิดแบบนี้มักจะตกม้าตายเหมือนกับ อาคุตางาวะ ตัวเอกของตอนนี้ที่สุดท้ายการพยายามทำตามอุดมคตินั้น กลับกลายเป็นการดดันตัวเองจนไร้ทางออก รวมถึงส่งการกระทำของฝ่ายตรงข้ามให้เลยเถิดเกินกว่าที่จะจินตนาการไว้
   บทสรุปของเล่มนี้ เรามองว่าเป็นสัจธรรมที่เมื่อเราดำเนินชีวิตมาถึงจุดหนึ่ง คนเราจะเข้าใจได้เองว่า ในการดำเนินชีวิตของคนเรานั้นไม่มีทางที่จะเดินบนกลีบกุหลาบ โดยปราศจากความเจ็บปวด ในบางโอกาส เจ็บแต่จบ เป็นทางออกที่ดีที่สุด หนังสือปกมุ้งมิ้งที่จริงๆ มีปรัญชาซ่อนอยู่เยอะ

 

เล่ม 4 - เทียบกับเล่มก่อนๆ แล้วเราว่าปมในเรื่องนี้ค่อนข้างเบากว่าเล่มก่อนๆ โดยอาศัยธีมจากนิยายฮิตที่หยิบมาทำผ่านสื่อต่างๆ เยอะแยะไปหมดอย่าง แฟนท่อม ออฟ ดิ โอเปร่า เราเองรู้จักนิยายเรื่องนี้จากการตูน คินดะอิจิกับคดีฆาตกรรมปริศนา ตอนนี้จะเป็นบรรยากาศของวงการโอเปร่า ที่เสียงเป็นสิ่งจำเป็น โดยเฉพาะนักร้องชายที่ต้องก้าวผ่านจุดหักเมื่อเสียงแตก ส่วนคนที่มีพรสวรรค์ล้ำลึกก็ดึดดูดจิตวิญญาณของผู้คนเสียจนเกิดเรื่องน่าเศร้า ซึ่งค่อยๆ สะท้อนออกมาระหว่างการตามหาเพื่อนของนานาเสะ
     ตอนนี้ โคโนฮะ ฉายเดี่ยวไปกับนานาเสะเป็นส่วนใหญ่ เหมือนเปิดโอกาสให้สาวซึนได้สารภาพความในใจกับเขาสักที และในขณะเดียวกันความตรงไปตรงมานานาเสะก็ช่วยดึงโคโนฮะออกมาจากความรู้สึกรังเกียจพรสวรรค์ของตัวเอง รุ่นที่โทโกะเจอคู่แข่งซะแล้วค่ะ

     เล่มนี้เหมือนจะเปลี่ยนคนแปล สำนวนมันยังไม่ค่อยเข้าที่ แถมมีการใช้คำสรรพนามไม่กลมกลืนชวนงงอยู่หลายจุด คือ เริ่มย่อหน้ามาด้วยสรรพนามผม ผ่านไป 2 -3 ประโยคเปลี่ยนเป็นเขา คนอ่านก็งงสิคะว่ากล่าวถึงใครกัน ในส่วนความสละสลวยไม่ต้องพูดถึง แต่เราชอบแนวคิดของเรื่องนี้ ถ้าสำนวนแปลไม่แย่จนทนอ่านไม่ไหว ก็คงจะตามต่อไปล่ะค่ะ (ไปสอยมาจากงานหนังสือมารอ 2 เล่มละ)

  

     เล่ม 5 เป็นเนื้อเรื่องที่เอามาทำเป็นอะนิเมชั่น เป็นตอนที่กล่าวถึง มิอุ เด็กสาวที่เป็นปมในใจของโคโนฮะ ตอนนี้ใช้นิยายของโคโนฮะควบคู่ไปกับหนังสือทางรถไฟสายทางช้างเผือกของ มิยาซาว่า เคนจิ ความดีงามของ animation คือการถ่ายถอดตัวหนังสือออกมาเป็นภาพค่ะ ธีมจากเรื่อง galactic railroad รวมเอาสองสิ่งที่เราแพ้ทางนั่นก็คือ ราตรีประดับดาว และขบวนรถไฟสายยาวมารวมไว้ด้วยกัน ติ่งของสองสิ่งนี้ต้องใจละลายกันบ้างสิเอ้า  เป็นสิ่งที่ช่วยดึงความเครียดจากการอยากตบเกรียนมิดุที่พยายามยึดโคโนฮะไว้กับตัวเองด้วยการทำร้ายตัวเอกต่อหน้าเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า(เป็นฉันหน่อยไม่ได้ครั้งหลังๆ จะปล่อยให้ตายไปจริงๆ ซะเลย) ให้เบาลง ก่อนจะนำไปสู่ด้วยความรู้สึกทึ่งกับการบรรยายถึงเคนจิ และแรงบันดาลใจ ท่ามกลางแสงระยับระยับของโทโกะที่ช่วยปลดพันธนาการในใจของมิอุและโคโนฮะ และปิดท้ายด้วยการบอกลาเพื่อส่งโคโนฮะไปสู่เส้นทางใหม่ของเขาเอง

 

    เล่ม 6 เล่มนี้สำนวนแปลป่วงมาก มีทั้งใช้คำแปลก ๆ เช่น นัยต์ตาเอ่อ, กราก, แถมมีแปลด้วยสำนวนที่ไม่น่าจะตรงกับความหมายที่น่าจะเป็น อย่าง “นายก็รู้”” กับ “นายรู้สินะ” มันมีความหมายไม่เหมือนกัน ในส่วนเนื้อเรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องสยองขวัญของคฤหาสน์เมื่อ 80 ปีก่อน กับการจัดฉากเพื่อให้เรื่องราวเกิดขึ้นอีกครั้ง ไม่ซับซ้อนหรือบัดซบเหมือนเล่มก่อน ๆ แต่จะเป็นแนวความรักที่ไม่สมหวัง แต่ก็มีความสวยงามพอที่จะมีคนอยากเก็บรักษา โดยอุทิศตัวปกป้อง เล่มนี้มีการเปิดปริศนา “สงครามแห่งท้องทะเลอาร์มาด้า” ทิ้งไว้แถมยังมีเรื่องลับลมคมในระหว่างริวฌตะกับมากิด้วย

     ข้อสังเกตสำคัญที่ได้จากเรื่องนี้คือ หนังสือที่นำมาใส่ในเรื่องไม่จำกัดเพียงแค่หนังสือของคนญี่ปุ่น แต่ล้วนแล้วมาจากหลากหลายเชื้อชาติแสดงให้เห็นความกว้างขวางในวงการหนังสือของญี่ปุ่น ที่หยิบยกมาให้เห็นก็อย่างเรื่อง  snow goose ของ Gallico ความรักลึกซึ้งที่ต่างคนต่างก็ไม่เผยความในใจ

 

Favorite scene

ฉากตอนที่โคโนฮะวิ่งตามโทโกะไปที่สถานี่รถไฟ วิ่งไปก็นึกถึงอดีตไปเพลงประสานเสียงตอนนั้นเพราะมาก ให้ความรู้สึกถึงความทรงจำที่สวยงามได้ดีทีเดียว

 

Quote

อะไรคือความสุขที่แท้จริง?     ทุกคนดูเหมือนจะใช้ความสุขที่แท้จริงเป็นจุดหมายในการเดินหน้าต่อไป แต่รู้ไหม ไม่ว่าใครก็มีเวลาที่รู้สึกท้อแท้ เพียงแค่สิ่งเหล่านั้น ก็หลายเป็นเรื่องราวที่แท้จริงได้แล้ว     ถ้าเรื่องราวไม่กลับไปหาเธอ เธอสามารถไปตามหามันด้วยตัวเอง ตราบใดที่เธอเปิดหน้าที่ถูกต้อง ไม่ว่าความฝันของใครก็สามารถพบเจอได้ ถ้าเธอรู้สึกเหงา หยิบหนังสือมาอ่าน เขากำลังคิดอะไรอยู่? เขาพยายามจะพูดอะไร? ลองคิดดูสิ แล้วเธออาจได้พบกับแรงบันดาลใจ หนังสือกับแรงบันดาลใจน่ะมีมากมายนับไม่ถ้วนเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้าเลยนะ

"พวกเราก็เป็นคนโง่เขลา ดังนั้นก็ขอให้เป็นคนโง่เขลาที่ยึดถืออุดมคติเอาไว้ในใจตลอดเวลา ขอให้เป็นคนโง่เขลาที่ทำอะไรๆโดยไม่กลัวว่าจะล้มเหลวเถอะ"